Of er een logisch verband was weet ik niet maar ik weet wel dat toen ik vorige week bovenstaande tekst van Hammarskjöld (opnieuw) tegenkwam ik besloot een blog te beginnen. Ik wil proberen te verwoorden hoe ik de afgelopen jaren zocht en nu nog zoekende ben naar dat Grote Geheim achter het bestaan, dat geheim met vele namen waarvan God er een is. Een blog is een manier waarop je dat niet in afzondering voor jezelf doet maar door je daarover meer publiek uit te spreken. Dat zal geen eenvoudige opgave zijn: de Tao waarover gesproken wordt is immers niet de ware Tao en dat zal voor God evenzeer gelden.
De titel van het blog ontleen ik aan een bijzonder boek dat ik in deze tijd lees en herlees "My bright abyss" van Christian Wiman. Een bijzonder boek waarin ik mijn eigen omcirkelende en ambivalente manier van zoeken naar God en Gods-dienst herken. Als dit blog gaat zoals ik hoop kom ik daarover nog uitvoerig te spreken.
Gisteravond leidde ik een meditatiegroep in een katholieke parochie in Zoetermeer. Ik sloot af met een gedicht van Guillaume van der Graft :
Stilte
Zolang er nog ergens iemand bestaat
met wie ik als mens kan spreken
vind ik ook wel een stilte
midden op straat
een stilte die niet kan breken.
Een kostbare stilte van zuiver glas
dat ik zelf
met mijn stem heb geslepen.
Als ik er niet was
en die stem er niet was
had niemand die stilte begrepen.
Maar als Hij er niet was
en Zijn stem was er niet
dan was er van stilte geen sprake.
Alleen maar van zwijgen,
zo hard als graniet
en dat kan je doodeenzaam maken.
Maar de stilte,
dat is een tweestemmig lied,
waarin God en de mens elkaar raken.
De mens kan zich niet van God losmaken, alleen in het lawaai van taal en handelen kan hij de illusie hebben van Hem los te zijn.
De titel van het blog ontleen ik aan een bijzonder boek dat ik in deze tijd lees en herlees "My bright abyss" van Christian Wiman. Een bijzonder boek waarin ik mijn eigen omcirkelende en ambivalente manier van zoeken naar God en Gods-dienst herken. Als dit blog gaat zoals ik hoop kom ik daarover nog uitvoerig te spreken.
Gisteravond leidde ik een meditatiegroep in een katholieke parochie in Zoetermeer. Ik sloot af met een gedicht van Guillaume van der Graft :
Stilte
Zolang er nog ergens iemand bestaat
met wie ik als mens kan spreken
vind ik ook wel een stilte
midden op straat
een stilte die niet kan breken.
Een kostbare stilte van zuiver glas
dat ik zelf
met mijn stem heb geslepen.
Als ik er niet was
en die stem er niet was
had niemand die stilte begrepen.
Maar als Hij er niet was
en Zijn stem was er niet
dan was er van stilte geen sprake.
Alleen maar van zwijgen,
zo hard als graniet
en dat kan je doodeenzaam maken.
Maar de stilte,
dat is een tweestemmig lied,
waarin God en de mens elkaar raken.
De mens kan zich niet van God losmaken, alleen in het lawaai van taal en handelen kan hij de illusie hebben van Hem los te zijn.